در مقاله ی زیر میخواهیم به چندی از انواع مختلف عکاسی از جمله عکاسی چهره(پرتره) عکاسی معماری عکاسی مستند بپردازیم.
پرتره، در واقع به نقاشی یا عکس یا تصویری از صورت یک شخص گفته میشود. از طریق این تصویر قصد دارند ماهیت یا شخصیت شخص را نمایش دهند. پرتره در لغت به معنی تصویر، نقاشی، مجسمه، پیکره و …. است و در شکل اختصاصی آن به عکس صورت، مجسمه ی نیم تنه، تصویر صورت، مجسمه ی صورت، اطلاق می شود. عکاسی پرتره، شاخهای از عکاسی است که در آن از چهره انسان عکسبرداری میشود. عکاسی پرتره یک چالش مداوم است و نیاز به خلاقیت عکاسان دارد تا واقعاً به پرتره های زیبایی برسند. “عکاسی پرتره (چهره)” یکی از مشهورترین انواع عکاسی است که هم در بین عکاسان آماتور و هم حرفه ای انجام می شود.
این نوع عکاسی در زمینه های شخصی مثل عکاسی از دوستان، افراد خانواده و حتی خود عکاس نیز انجام می پذیرد. یک عکاس پرتره حرفه ای با استفاده از تکنیک های عکاسی مثل استفاده از نور، رنگ ها و ترکیب بندی, عکس های با کیفیتی می گیرد. عکس پرتره، یک عکس فوری محسوب نمی شود بلکه یک عکس ترکیبی از فردی است که آرام و ساکت در جایی قرار گرفته و مستقیم به عکاس نگاه می کند. از آنجایی که پرتره نگاری بیشتر معطوف به عکس از انسان ها می شود چند سال پیش معادل نادرست”تک چهره” برای واژه ی پرتره باب شد که به دلیل گویا نبودن و نامناسب بودن آن خیلی زود منسوخ گردید.
این نوع عکاسی خود شامل انواع مختلفی است:
پرتره تمام قد: کادر مناسب این سبک اغلب مستطیل عمودی است.
پرتره پرسنلی: ادارات دولتی، مدارس، راهنمایی و رانندگی، مدارس، ثبت احوال بیشترین نیاز را به عکس پرسنلی دارند.
پرتره هنری: اغلب مورد استفاده هنرمندان، بازیگران، نویسندگان و … قرار میگیرد.
پرتره سیاسی: در این سبک از پرتره، از نماد های ملی میهنی و بومی میهنی استفاده های فراوان میشود.
پرتره تبلیغاتی: بیشتر مصارف تجاری دارد.
پرتره خانوادگی: مناسبت های خانوادگی، مسافرت ها و جشن ها موارد اصلی این سبک به شمار می آید.
معماری یکی از اشکال هنریست که از آن بسیار تقدیر شده است و به زمان قبل از ساخت اهرام سه گانه مصر بر میگردد.در گذشته، معماری اشکال زیادی را در بر داشت، حتی ساده ترین خطوط هندسی به عنوان معماری در نظر گرفته میشدند. با گذشت زمان، آثار پیچیده تری به جهان معرفی شدند. امروزه، هر کار معماری بیش از یک طرح را نشان میدهد و هر کار، خود، دارای هویت، ویژگی ها و معنای متمایز است. حتی با اینکه زندگی های امروزه ی ما توسط تکنولوژی تسخیر شده است، معماری به پیشرفت خود ادامه میدهد. چه یک ساختمان مسکونی و چه پیشرفته ترین دفتر مرکزی یک شرکت، هر دو، کاری هنری هستند و شاهکار یک معمار میباشند. با اینحال، بسیاری از مردم از این کار تقدیر نمیکنند.
تنها عده اندکی از مردم وقت خود را صرف تحسین یک ساختمان یا فضای داخلی آن میکنند. برخی ممکن است عکس بگیرند و اینکار، کاریست که بیشتر آنها انجام میدهند. این چیز خوبیست و سپس عکاسان معماری هستند که میدانند که چگونه به ساختمان ها زندگی ببخشند. عکسهای فضای داخلی و خارجی ساختمان، مورد نیاز معماران، طرفداران محیط زیست، مورخان، گروههای اجتماعی و امثال آن میباشد. معماری، مانند منظره، طبیعت بیجان و سایر موضوعات فاقد انسان، توسط بعضی عکاسان جهت بیان عقاید شخصی مورد استفاده قرار میگیرد.
عکاسی مستند، فیلدی از عکاسی است در آن عکاس رخدادهای اطرافش را ثبت میکند. میکوشد از موضوع، (عموماً مردم) بیطرفانه، عکسی واقعیتگرا، واقعنما و راستگو ارائه دهد. واژهٔ عکاسی مستند در سالهای رکود اقتصادی کاربرد پیدا کرد؛ زمانی که شرایط دشوار کشاورزان باعث شد مردم آمریکا نیاز به اصلاحات اجتماعی را حس کنند. عکسهایی که در آنها، کوچه پس کوچههای کثیف و شرایط اسف بار شهری را تصویر کرده بود.
عکسهای مستند در کنار مبحث هنری، بیشتر با هدف نمایاندن تحولات اجتماعی و سیاسی مورد توجه قرار میگیرند؛ چراکه واقعیت را همانطور که هست به ثبت میرسانند. به عبارت سادهتر، در این نوع عکاسی تصویر نقش یک گواه و شاهد را برای ثبت یک شرایط اجتماعی و سیاسی خاص برعهده دارد.
موضوعات عکاسی مستند بسیار متنوع و نامحدودند. با این حال هر تصویری را تصویر مستند نمی نامند، زیرا عکس مستند باید الهام بخش موضوع و مفهومی مشخص باشد. این پیام درواقع عکس مستند را از یک تصویر پرتره، تصاویر معماری و یک منظرهی متمایز میکند. عکس مستند ممکن است ثبتکنندهی یک واقعه باشد اما این واقعه به خودی خود باید معنایی ارزشمند داشته باشد.
عکاسی مستند باید نماینگر مفهومی اجتماعی باشد و احساسی فراتر از عکاسی پرتره را منتقل کند. ارزش معنایی این سبک عکاسی به مراتب بالاتر از یک عکس خبریست. این عکس ها به گونه ای دیدمان را به دنیا تغییر میدهند. تناقض های مختلفی برای تعریف خود عکاسی مستند وجود دارد که به دلیل نو و یا خاصتر بودن آن واقعا نمیتوان چهارچوبی ثابت برای آن مشخص کرد.
در نهایت می توان گفت عکاسان مستند مانند عکاسهای خبری باید دنیای روزانه را همانگونه که دیده میشود و بدون صحنهسازی، ویرایش یا کنترل صحنه به تصویر بکشند. به نظر دین فیتزمائوریس عکاسی مستند: باید کنترل نشده باشد. فقط باید اجازه دهید زندگی روزمره خودش را نشان دهد.